De school had Harm (11 jaar), een absoluut onaangepaste dyslectische ADHD’er, opgegeven. Met tegenzin, en ondanks alle geleverde inspanningen. Harm zat meer op de gang dan in zijn klas, omdat hij eenvoudig niet aanspreekbaar was op zijn gedrag. Lezen deed hij bovendien struikelend en met eindeloos veel fouten. Het Speciaal Onderwijs leek de enige werkbare oplossing.
Tijdens de Daviscounseling leerde Harm o.a. om te ervaren hoe hij zijn aandacht werkelijk kon richten. Daar maakte hij enthousiast gebruik van, blij als hij was dat hij zo meer vat op zichzelf kreeg. Samen met wat hij zich in de counseling allemaal nog meer eigen maakte, zorgde dit voor een stevige verandering in het lezen: na niet lang las hij twee AVI-niveaus hoger dan eerst. Foutloos, en redelijk vloeiend.
En wat zijn gedrag betreft: het maakte voor hem enorm veel uit dat hij nu wist hoe hij zelf invloed kon uitoefenen op zijn doen en laten. Met zijn juf had Harm een signaaltje afgesproken. Als hij zelf al niet doorhad dat er even wat moest veranderen, gaf zij hem dat stille teken. Dan deed hij de rest….
Harm is doorgestroomd naar het reguliere voortgezet onderwijs. Hij doet het daar goed.